Ge Je2160 to zaawansowany produkt wprowadzony przez firmę GE, który oferuje wyjątkową kombinację funkcji i korzyści. Jest to wielofunkcyjny system sterowania, który łączy w sobie inteligentne sterowanie, skalowalność, kontrolę środowiska, bezpieczeństwo i wygodę. Jego zaletą jest to, że daje użytkownikom możliwość kontrolowania i monitorowania wszystkich systemów w domu za pośrednictwem jednego urządzenia. System oferuje wiele przydatnych funkcji, takich jak automatyczne powiadamianie o nieprawidłowościach, automatyczne sterowanie oświetleniem, automatyczne sterowanie ogrzewaniem i klimatyzacją, wsparcie dla wielu protokołów sieciowych, bezpieczne dostępy i wiele innych. Ge Je2160 jest łatwy w instalacji i oferuje łatwe w użyciu opcje konfiguracji. Jest to doskonały wybór dla osób, które chcą mieć pełną kontrolę nad swoimi systemami w domu.
Ostatnia aktualizacja: Wprowadzenie do produktu Ge Je2160
Pod pojęciem Asortyment w programie Subiekt nexo kryje się pięć typów kartotek, dzięki którym prowadzenie polityki magazynowej staje się prostsze. W celu dodania nowej kartoteki należy:
1. Przejść do modułu Asortyment, a następnie z górnego menu Dodaj wybrać jedną z widocznych kartotek. W omawianym przykładzie zostanie dodany nowy towar.
2. W pierwszej kolejności trzeba wypełnić podstawowe dane dotyczące towaru jak na zdjęciu poniżej. W przypadku wątpliwości znaczenia, któregoś z pól na formularzu użytkownik poprzez dwukrotne wciśnięcie klawisza F1 wywołać szczegółowe okno pomocy.
3. Następnym krokiem jest zakładka Miary. W tej sekcji można wypełnić dane niezbędne dla urządzeń fiskalnych, jak i jednostki miary przy sprzedaży i zakupie.
4. Zakładka Stany przedstawia ilość towarową na poszczególnych magazynach. Ponadto możliwe jest skonfigurowanie stanów optymalnych i minimalnych. Pełna konfiguracja została opisana w innym temacie e-Pomocy technicznej tutaj. Opcja Ukryj spowoduje, że wprowadzony asortyment nie będzie widoczny w dokumentach handlowych na wskazanym magazynie.
5. W sekcji Opis możliwe są do wprowadzenia dane dotyczące funduszu promocji dla faktur zakupu RR lub inne dane ewidencyjne.
6. W zakładce Opłaty można wprowadzić ustalenia dotyczące wprowadzonej od 1 stycznia 2021 r. opłaty cukrowej (kompendium wiedzy dotyczące opłaty cukrowej dostępne jest tutaj). W poszczególnych polach pierwszej sekcji można m. in. określić zawartość substancji słodzących w asortymencie. W sekcji Inne znajduje się pole Opłata dodatkowa, dzięki której można przypisać do asortymentu np. opłątę recyklingową, opłatę od opakowań plastikowych oraz inne zdefiniowane opłaty własne.
7. Zamienniki – gdy zabraknie towaru na magazynie, można posłużyć się zamiennikiem, który należy dodać w tym miejscu.
8. Dostawy – określenie danych w tej zakładce pozwoli na zautomatyzowanie np. zamówień do dostawców (program sam pobierze dane kontrahenta, cenę nabycia itp. ). Dodatkowo przy zakupie można nadać numery seryjne partii. Sposób rozbicia na partie został opisany w innym temacie e-Pomocy technicznej tutaj.
9. CRM – moduł poświęcony współpracy z programem Gestor nexo.
10. Zakładka Galeria umożliwia wprowadzenie zdjęć do programu. media/e-pomoc/Zdjecia/2169/10s. png"/>
11. Klasyfikacja – w tym miejscu za pomocą operacji Przypisz dostępnej po naciśnięciu prawego przycisku myszki, można przypisać wskazane ręcznie atrybuty z listy Klasyfikatorów. Artykuł opisujący działanie Klasyfikatorów znajduję się tutaj.
Temat należy do Zbioru zagadnień e-Pomocy istotnych przy konfigurowaniu i rozpoczęciu pracy z Subiektem nexo.
Wprowadzanie produktów do sieci handlowej wiąże się z trudnościami związanymi zarówno z warunkami stawianymi przez daną sieć, jak i dynamicznie zmieniającymi się potrzebami konsumentów. O sukcesie decydują więc nie tylko umiejętności negocjacyjne firmy chcącej wejść na ten rynek. Liczy się także zdolność produktu do zaspokojenia potrzeb masowego klienta. W poniższym wpisie podpowiadamy, jak wprowadzić produkt do sieci handlowych i jakie strategie przy tym stosować.
- Jak wprowadzić produkt do sieci handlowych? Rodzaje strategii
- Jak wprowadzić produkt do sieci handlowych krok po kroku
- Jak wprowadzić produkt do sieci handlowych i czy zawęzić sprzedaż tylko do nich?
Proces wprowadzania produktu do sieci handlowej to wieloaspektowa seria ściśle powiązanych ze sobą działań i zjawisk, mających na celu przekonanie konsumentów do nowego produktu oraz przełamanie ich oporu wobec zmian.
Jak wprowadzić produkt do sieci handlowych? Rodzaje strategii
Aby skutecznie wprowadzić produkt do sieci handlowej należy zadbać o każdy szczegół, budujący jego przewagę konkurencyjną. W warunkach dynamicznych zmian gustów i wykorzystywanych technologii, innowacje i rozwój nowych produktów stają się podstawą przetrwania przedsiębiorstwa. Sieć handlowa stanowi nowy, prężnie funkcjonujący rynek zbytu.
O tym czy nowy produkt zostanie przyjęty przez nabywców, osiągnie sukces, czy też zostanie pominięty decyduje przeprowadzenie gruntownych badań oraz koncepcji marketingowych produktu. W obecnych czasach nie wystarczy samo zbieranie danych o klientach. Świadomość kim jest twoja grupa docelowa oczywiście jest niezmiernie ważna. Jednak równie istotna jest umiejętność odpowiedniego zestawiania klientów i ich dogłębna analiza. Wyciąganie odpowiednich wniosków pozwala, bowiem zrozumieć i dopasować się do ludzkich potrzeb, a to w konsekwencji jest podstawą wzrostu sprzedaży w organizacjach.
Powodzeniu sprzedaży produktów w sieci handlowej zapewnia wdrożenie odpowiedniej strategii. Firmom posiadającym silną markę łatwiej jest wprowadzić swoje produkty, a nabywcy łatwiej akceptują ich obecność w sklepie. Znana marka kojarzy się już z konkretnymi korzyściami, a całkiem nowa musi dopiero zapracować na swoją pozycję i zdobyć zaufanie potencjalnych klientów. Do najczęściej stosowanych strategii wykorzystywanych przy wprowadzaniu produktu do sieci handlowej zaliczamy:
– strategię ceny, polegającą na budowaniu przewagi konkurencyjnej w oparciu o atrakcyjną cenę. Jej przeciwieństwem jest konkurencja pozacenowa,
– strategię marketingu masowego, której zadaniem jest zadowolenie przeciętnego konsumenta, za pomocą takich narzędzi jak promocje, bonusy, prezenty, próbki, czy akcje degustacyjne.
Sprawdź, jakie narzędzia rekomendujemy!
Jak wprowadzić produkt do sieci handlowych krok po kroku
Biorąc pod uwagę najczęściej stosowane strategie wprowadzania produktu do sieci handlowej, pierwszym etapem tego procesu jest strategiczna analiza szans i zagrożeń wynikających z pojawienia się w nowym punkcie dystrybucji. Równie ważna jest analiza cen konkurencji, by móc zapewnić najbardziej atrakcyjną alternatywę. Nie mniej kluczowe jest zastanowienie się nad konkretnymi i wielowymiarowymi działaniami marketingowymi namawiającymi do wybrania konkretnego produktu spośród innych, równie dostępnych.
Z uwagi na różnorodność podmiotów oferujących swoje produkty w sieciach handlowych istnieje wiele sposobów klasyfikowania nowych produktów:
1. Produkt innowacyjny, który powstał w wyniku udoskonalenia produkcji, dodania nowych funkcjonalności i istotnych cech, niewystępujących u konkurencji.
2. Produkt poddany remerchandisingowi, który wprowadzono na rynek w celu zwiększenia sprzedaży przez zmianę kompozycji marketingu-mix.
3. Produkt ulepszony, który stanowi udoskonalony wariant produktu dostępnego na rynku.
4. Produkt komplementarny, czyli produkt uzupełniający istniejące już linie produktów.
5. Produkt lub odmiany produktu dostosowane do potrzeb nowych, wybranych segmentów rynku.
6. Produkt imitacyjny – produkt przekształcony (wtórny).
Ważną rolę w procesie rozszerzania zasięgu nowego produktu na rynku odgrywa możliwość jego wypróbowania przez klientów oraz możliwość szybkiej reakcji w celu podjęcia odpowiednich działań naprawczych.
Jak wprowadzić produkt do sieci handlowych i czy zawęzić sprzedaż tylko do nich?
Sieci handlowe, decydując się na współpracę z określonym producentem lub dystrybutorem, biorą pod uwagę przede wszystkim produkt. Oceniają jego jakość oraz to, czy trafia w potrzeby rynkowe. Nie ma co ukrywać, że sieci szukają przede wszystkim znanych produktów, które już rządzą na rynku i wzbudzają zainteresowanie konsumentów. Firmy, które reprezentują mniej znane marki, muszą przedstawić ciekawe i oryginalne pomysły na wsparcie sprzedaży w konkretnej sieci.
Sieci handlowe z przyjemnością podejmują współpracę z lokalnymi firmami, które są w stanie samodzielnie dostarczać towar do poszczególnych.
Kosztem współpracy z siecią jest nie tylko koszt transportu oraz działań marketingowych (gazetki, promocje, odpowiednie ustawienie na półkach, degustacje), ale także ryzyko zwrotu towaru. Artykuły spożywcze, które mają krótkie terminy przydatności do spożycia, jeżeli się nie sprzedadzą w konkretnym sklepie, są do wyrzucenia. Dlatego o pełnym sukcesie mówimy wtedy, gdy sieć odsprzeda towar do klienta końcowego, a nie wtedy, gdy to my sprzedamy towar do sieci. Gdy to nie nastąpi, firma musi sama odebrać niesprzedany towar lub zgodzić się na wyraźną przecenę. pl/blog/wp-content/webp-express/webp-images/uploads/2021/08/jak-wprowadzic-produkt-do-sieci-handlowych1. pl/blog/wp-content/webp-express/webp-images/uploads/2021/08/jak-wprowadzic-produkt-do-sieci-handlowych1-150x99. webp 150w" data-sizes="(max-width: 640px) 100vw, 640px" type="image/webp"/> Wprowadzanie produktu na rynek wiąże się z koniecznością uwzględnienia wielu kwestii. Współpraca z siecią handlową wiąże się m. in. z ponoszeniem dodatkowej marży, która zwykle wynosi od 25% do 40%. Pamiętajmy także, że sieć sprzedaje nasz towar po cenie, którą ona sama uzna za odpowiednią. Niestety, wieloletnie umowy podpisane z sieciami nie do końca chronią interes dostawcy. Często, w trakcie trwania relacji handlowej sieć wprowadza nowe rabaty lub zasady ich udzielania, zatem warunki dostaw podlegają bardzo częstym zmianom. Niekorzystne dla dostawców jest również jednoczesne stosowanie wobec nich wielu rabatów (np. miesięcznych, kwartalnych i rocznych), czyli w praktyce wielokrotne obniżanie ceny dostarczonego towaru. Czy warto opierać swoją strategię wyłącznie na sprzedaży do sieci handlowej? Absolutnie nie! Mądrze jest handlować z kilkoma sieciami w różnych częściach kraju. Ponadto znacznie lepiej jest rozłożyć sprzedaż na wiele różnego rodzaju miejsc i bacznie monitorować zachowania klientów. Wtedy towar zwrócony przez sieć możemy próbować sprzedać gdzieś indziej.
Wprowadzanie nowego produktu na rynek związane jest z wieloma przeszkodami i restrykcjami. Produkt taki musi zostać właściwie przebadany, zabezpieczony oraz przystosowany do docelowej grupy odbiorców. Odpowiedzialność spoczywa nie tylko na producencie, ale również na importerze i dystrybutorze. Podmioty decydujące się wprowadzić produkt do obiegu mają obowiązek zadbać, aby nie stanowił on zagrożenia dla zdrowia lub życia konsumentów. Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny funkcjonuje na zasadzie ryzyka, przez co producenci powinni być szczególnie wyczuleni na punkcie właściwego zabezpieczenia swojego towaru.
Zgodnie z definicją zawartą w art. 449[1] § 3 Kodeksu cywilnego (dalej jako kc) za produkt niebezpieczny należy uznać rzecz ruchomą, która nie zapewnia bezpieczeństwa, jakiego można oczekiwać, uwzględniając normalne użycie produktu. O tym, czy produkt jest bezpieczny, decydują okoliczności z chwili wprowadzenia go do obrotu, a zwłaszcza sposób zaprezentowania na rynku oraz podane konsumentowi informacje o jego właściwościach. Produkt nie może być uznany za niezapewniający bezpieczeństwa tylko dlatego, że później wprowadzono do obrotu jego podobną, ulepszoną wersję.
Definicja „produktu”
Aby móc w ogóle mówić o odpowiedzialności za produkt niebezpieczny, należy wyjaśnić, czym właściwie jest sam produkt. Ustawodawca jego definicję zawarł w art. 449[1] kc. Zgodnie z tym przepisem produktem jest rzecz ruchoma, także wówczas, gdy została połączona z inną rzeczą. Za produkty uznawane są także zwierzęta oraz energia elektryczna. Orzecznictwo rozszerzyło ustawową definicję, stając na stanowisku, iż nie chodzi wyłącznie o energię elektryczną w jej wąskim znaczeniu, ale o każdy jej rodzaj i postać. Na podstawie przepisów szczegółowych ustawy o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów uznać należy, że omawiany artykuł kc jako produkty traktuje również komórki, tkanki i narządy ludzkie, o ile zostały wprowadzone do obrotu.
Za produkt nie uznaje się dobra intelektualnego, gdyż nie ma ono materialnego charakteru.
Kiedy produkt jest uznawany za niebezpieczny?
Definicja „produktu niebezpiecznego” wprowadzona w kc wydaje się niewystarczająca, przez co konieczne jest sięgnięcie do przepisów szczegółowych odnoszących się do bezpieczeństwa produktów. Takie uregulowania posiada ustawa o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Zgodnie z art. 4 wskazanego dokumentu produktem bezpiecznym jest produkt, który w zwykłych lub innych – dających się w sposób uzasadniony przewidzieć – warunkach jego używania, z uwzględnieniem czasu korzystania z produktu, a także w zależności od rodzaju produktu, sposobu uruchomienia oraz wymogów instalacji i konserwacji, nie stwarza żadnego zagrożenia dla konsumentów lub stwarza zagrożenie znikome, dające się pogodzić z jego zwykłym używaniem i uwzględniające wysoki poziom wymagań dotyczących ochrony zdrowia i życia ludzkiego.
Dla właściwej oceny bezpieczeństwa produktu uwzględnić należy:
cechy i właściwości produktu, w szczególności jego skład, konstrukcję i wykończenie, opakowanie, instrukcję jego montażu i konserwacji;
jego oddziaływanie na inne produkty, jeżeli możliwe do przewidzenia było ich łączne używanie;
wygląd lub prezentację produktu, jego oznakowanie, instrukcję użycia i obsługi, sposób przechowywania i pozbywania się oraz wszelkie inne dane lub informacje pochodzące od producenta;
kategorie konsumentów narażonych na zwiększone niebezpieczeństwo związane z używaniem produktu, a zwłaszcza dzieci i osoby starsze.
Na zasadzie przeciwieństwa produktem niebezpiecznym będzie każdy, który nie posiada wyżej wskazanych właściwości lub nie spełnia wyżej wskazanych zadań.
Odpowiedzialność za produkt niebezpieczny
Odpowiedzialność za wprowadzenie do obrotu produktu niebezpiecznego oparta jest na zasadzie ryzyka. Oznacza to, że producent (lub inny podmiot odpowiedzialny) odpowiada za sam skutek w postaci powstania szkody, w oderwaniu od możliwości przypisania danemu podmiotowi winy za zdarzenie wyrządzające szkodę. Nie działa tu więc zasada przypisania związku przyczynowego między winą sprawcy a odpowiedzialnością. Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że przesłankami odpowiedzialności za produkt niebezpieczny jest szkoda wyrządzona przez produkt niebezpieczny wytworzony w zakresie działalności gospodarczej producenta oraz łączący te zjawiska związek przyczynowo-skutkowy.
Mimo odpowiedzialności na zasadzie ryzyka ustawodawca przewidział również wyjątki od tej reguły. 449[3] kc odpowiedzialność nie powstanie, jeśli produkt niebezpieczny nie został wprowadzony do obrotu przez producenta, albo gdy wprowadzenie produktu do obrotu nastąpiło poza zakresem jego działalności gospodarczej. Produkt jest uznany za wprowadzony do obrotu, gdy producent zakończył jego produkcję i produkt stał się przedmiotem obrotu handlowego możliwym do użycia lub konsumpcji. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż kc w art. 449[3] przewiduje domniemanie, zgodnie z którym produkt niebezpieczny, który spowodował szkodę, został wytworzony i wprowadzony do obrotu w zakresie działalności gospodarczej producenta. W takim wypadku to na producencie ciąży obowiązek wykazania, iż to nie on jest podmiotem, który produkt wprowadził do obrotu, lub że wprowadzenie do obrotu nastąpiło poza zakresem jego działalności gospodarczej.
Drugim wyjątkiem jest sytuacja, gdy niebezpieczne właściwości produktu ujawniły się po wprowadzeniu go do obrotu. W takim wypadku producent ponosi jednak odpowiedzialność, jeśli niebezpieczne właściwości produktu wynikały z przyczyny tkwiącej poprzednio w produkcie. Ustawodawca zdecydował się wyłączyć także odpowiedzialność producenta, gdy nie można było przewidzieć niebezpiecznych właściwości produktu w oparciu o stan nauki i techniki w chwili wprowadzenia produktu do obrotu, albo gdy niebezpieczne właściwości wynikały z zastosowania przepisów prawa. Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w swoim wyroku z 29 maja 1997 roku (sygn. C-300/95, Komisja v. Wielka Brytania, ECLI:EU:C:1997:255) stwierdził, że w ramach tzw. ryzyka rozwojowego należy brać pod uwagę stan wiedzy naukowej i technicznej na poziomie najbardziej zaawansowanym, który istniał w momencie wprowadzenia produktu do obrotu. Punktem odniesienia jest obiektywny stan tej wiedzy, nie zaś ta, którą konkretny producent posiadał lub mógł posiąść. Wymagana wiedza powinna być jednak dostępna w momencie wprowadzenia produktu do obrotu.
Kto odpowiada za produkt niebezpieczny?
Jak zostało wskazane powyżej, za skutki produktu niebezpiecznego co do zasady odpowiada jego producent. Może jednak dojść do sytuacji, kiedy odpowiedzialność producenta zostaje ograniczona lub wyłączona na rzecz innych podmiotów. 449[5] kc do podmiotów mogących odpowiadać za produkt niebezpieczny zaliczamy:
współwytwórców produktu;
osoby podające się za producenta (quasi-producentów);
importerów;
zbywców produktu niebezpiecznego.
Współwytwórcy to wytwórcy materiału lub surowca, z którego wykonano produkt, oraz części składowych produktu. Ponoszą odpowiedzialność, gdy wytworzona przez nich część, dostarczony materiał lub surowiec były wadliwe. Wyłączenie odpowiedzialności tych podmiotów następuje jedynie w przypadku wykazania, że ich działanie było wynikiem realizacji wskazówek producenta, które spowodowały uzyskanie przez materiał lub surowiec cech niebezpiecznych.
Osoba podająca się za producenta, zwana także quasi-producentem, to podmiot, który umieszcza na produkcie swoją nazwę, znak towarowy lub inne oznaczenie odróżniające, podając się w ten sposób za producenta. Jego odpowiedzialność powstaje już z chwilą umieszczenia identyfikującego go oznaczenia na produkcie, na jego opakowaniu lub w dokumentacji. Quasi-producent odpowiada wówczas jak producent, tj. na zasadzie ryzyka. Tak samo jak producent odpowiada również importer, który produkt pochodzenia zagranicznego wprowadził do obrotu krajowego w zakresie swojej działalności gospodarczej.
Przepis art. 449[5] § 3 kc wskazuje, iż producent, współwytwórca, quasi-producent oraz importer za wszelkie szkody wyrządzone przez produkt niebezpieczny ponoszą odpowiedzialność solidarnie.
Ostatnim podmiotem wskazanym przez ustawę jest zbywca produktu. Jest on w nieco innej sytuacji prawnej aniżeli pozostałe wskazane wyżej osoby. Zbywca produktu może zostać pociągnięty do odpowiedzialności dopiero w przypadku, gdy osoba poszkodowana nie wie, kto jest producentem, wytwórcą części składowej, quasi-producentem lub importerem produktu niebezpiecznego. W orzecznictwie przyjmuje się, iż osoba poszkodowana nie musi wykazywać, że podjęła szczególne działania w celu ustalenia podmiotów odpowiedzialnych. Odpowiedzialność zbywcy ma charakter subsydiarny. Zobowiązanie do naprawienia szkody wyrządzonej przez produkt niebezpieczny powstaje dopiero wtedy, gdy zbywca nie jest w stanie wskazać innego podmiotu odpowiedzialnego. Ciężar dowodu spoczywa tutaj na zbywcy – wskazując podmiot, od którego sam nabył produkt, może się uwolnić od odpowiedzialności.
Produkt niebezpieczny a odszkodowanie
Żądanie naprawienia szkody wyrządzonej przez produkt niebezpieczny przysługuje każdemu, kto takiej szkody doznał. Podkreślenia jednak wymaga, że odpowiedzialność za szkodę na mieniu w tym wypadku została ograniczona do sytuacji, gdy rzecz zniszczona lub uszkodzona należy do rzeczy zwykle przeznaczanych do osobistego użytku i w taki sposób poszkodowany z niej korzystał. Przyjmuje się, że rzeczami osobistego użytku są te, które nie służą do działalności zawodowej. Niekiedy jednak mogą służyć zarówno do użytku osobistego, jak i zawodowego (np. samochód, z którego korzysta się do celów i prywatnych, i firmowych). W przypadku natomiast szkody na osobie odpowiedzialność producenta jest nieograniczona. Odpowiada on za wszelkie szkody, jakie produkt niebezpieczny wyrządził osobie poszkodowanej w jej zdrowiu czy życiu.
Wyrządzenie przez produkt niebezpieczny szkody niemajątkowej nie wyklucza roszczenia o zadośćuczynienie na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym.
Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny – podsumowanie
Co do zasady odpowiedzialność za produkt, który okazał się niebezpieczny dla jego użytkownika, ponosi producent. Niekiedy jednak winą można obarczyć współwytwórcę, producenta czy sprzedawcę produktu. Odpowiedzialność za produkt niebezpieczny została określona jako odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, co oznacza, że producent odpowiada za sam fakt powstania szkody – bez znaczenia jest tutaj wina sprawcy czy poszkodowanego. Jednocześnie ustawodawca ograniczył obowiązek odszkodowawczy za produkt niebezpieczny. Konieczność naprawienia szkody odnosi się jedynie do przypadków uszkodzenia lub zniszczenia przez produkt niebezpieczny rzeczy innych niż sam produkt, przeznaczonych zwykle do osobistego użytku.
